"Klaag niet dat de rozen doornen hebben, maar verheug je erover dat de doornen rozen dragen!"
Dat is mijn learning voor vandaag. Mijn spreuk. Ik 'trok' 'm zojuist uit het Doosje vol Inspiratie dat ik gisteravond van mijn BLF* kreeg tijdens een gezellige Verjaardagsafterparty.
Kijk Sig, dit is een leukerd! Het is zondagmiddag en ik laat Sigrid mijn zojuist ontstane Tinder-match zien. “Goh, alweer een leuke match Ing? Durf je deze keer dan wél een date aan, of ga je weer afhaken na tien zinnen over de chat?”
Touché. Leuk die matches, maar na een paar beleefdheden ben ik het altijd snel zat en hef ik de match op. Datzelfde geneuzel steeds. Hetzelfde gevlij over ogen en uitstraling, dezelfde vrijdagmiddagberichten: “Heb je nog leuke plannen?” Blablabla. Maar dit exemplaar lijkt anders. Ik beloof mezelf dat dit mijn laatste poging is en ik me voor één keer echt zal openstellen. Nu of nooit. All or nothing. En anders flikker ik Tinder definitief van mijn telefoon.
Graag presenteer ik u ... het achterste van mijn tong!
Sinds januari zoek ik dus werk.
De statistieken tot nu toe: op zestien functies heb ik gesolliciteerd. Voor drie functies ben ik zelf benaderd via mijn netwerk. Bij zes organisaties heb ik (uitnodigingen voor) gesprekken gehad. De afwijzingen zijn shit. Je steekt veel tijd en energie in een sollicitatie. En als je wordt uitgenodigd ga je los op de voorbereiding.
Maar elk gesprek is een generale repetitie voor een volgende. Dus bij een afwijzing, jammer. Borrel erop en door. Twee afwijzigen bleven echter hangen. Ik had een fijn gesprek bij een vereniging in de zorgsector voor de functie communicatieadviseur. Dezelfde dag nog werd ik gevraagd of ik voor een tweede gesprek wilde komen. De volgende dag echter, werd ik ook benaderd voor een leuke klus van zes maanden bij een multinational. Ook dat klonk interessant.
Toch wilde ik eerst het tweede gesprek van functie één afwachten....
Krijg ik geregeld de vragen; “Ben je weer geland? Wat doe je nu? En wanneer schrijf je weer een blog? Tijd zat toch, als 'Toos Werkeloos'?" Mooi niet dus! Toos is druk. Na terugkomst uit Afrika gunde ik mezelf de feestmaand om 'te landen'. Maar vanaf januari is het credo: baan of geen baan, bezig blijven met je derrière! Zodoende keerde ik, for the time being, terug naar mijn jeugdliefde. Op professioneel gebied dan. Twee a drie avonden per week werk ik in de horeca. En toen mijn yogastudio vrijwilligers zocht wierp ik me direct op. Tijd zat! 's Avonds onder 'de pannen' en overdag alle tijd voor sollicitaties.
Liz vindt het maar niets dat haar verjaardag alweer bijna voorbij is.
Of de slingers nog even mogen blijven hangen. En misschien dat er morgen nog wel een kaart komt, dan kan ze nog even ‘najaren’, zoals ze het zelf zo mooi noemt.
Allemaal beestjes
Malawi wordt het warme hart van Afrika genoemd. En terecht. De mensen zijn enorm lief en niet zo opdringerig als op sommige andere plekken.
Lieve mensen in Malawi. Niets kopen, toch kusjes!
Lake Malawi is prachtig. Jammer alleen dat het hele meer vol zit met bilharzia. Een rottig klein beestje dat onder je huid eitjes legt. De reisdokter bij de GG&GD adviseerde me absoluut NIET Lake Malawi in te gaan. Goede tip dok! Het heeft alleen weinig zin om het meer te mijden als ze op de campsites hetzelfde water gebruiken voor de douches. Tel daarbij op dat het boven de dertig graden was… Dus hup, bikini aan en zwemmen met die zweetbillen. Het risico op onderhuids gekrioel nemen we maar even voor lief.
Even slikken
Na Oeganda was het tijd om door te gaan naar Rwanda. Helaas maar eventjes, want Rwanda was slechts passing through. Toch waren die twee dagen genoeg om er diep van onder de indruk te zijn. Rwanda is werkelijk prachtig. Plastic tasjes zijn er verboden. Iedereen houdt zijn dorp schoon en is verplicht tot één opruimdag per maand. Het resultaat is een on-Afrikaans schoon landschap.
Twee weken ben ik nu in Afrika. De eerste vier dagen in Nairobi was ik bij Anne en Mike en hun lieve dochtertje Lisa. Ik vond het jammer dat ik gedag moest zeggen toen ik de vierde dag aan mijn avontuur begon; overlanding Afrika in een grote truck. Maar het bleek al snel onwijs gezellig op die grote truck en onderweg gebeurt van alles.
Inge verruilt haar zomerse havaiana’s voor stoute schoenen.
Deze vrije Hollandse zomer bevalt me uitstekend! Ik knuffel me suf met kleine Vince. Het is heerlijk weer en ik spreek af met iedereen die ik gemist heb. Ik ga zelfs naar de sportschool. Soms. Verder ben ik, net als half Nederland zo’n beetje, aan het ‘Tinderen’ geslagen. Ik wist eerst niet wat ik ermee aan moest. Ik kom nogal uit een ei, als het om daten gaat. Maar eerlijk is eerlijk, ik lach me rot om de profielen die er soms voorbij komen. Bijvoorbeeld “Prince”, alleen in geen velden of wegen een wit paard te ontdekken. Wel een knullige blauwe onderbroek. Wegswipen dan maar. Maar na anderhalve maand alleen maar ‘wegswipen’ besloot ik dat er toch eens wat moest gebeuren. Ik had inmiddels een gezellig contact en besloot mijn zonnige havaiana’s voor een paar stoute schoenen te verruilen.
Waarschuwing op waarschuwing kreeg ik, toen ik vorig jaar naar Brazilië ging.
‘Link hoor, kijk maar uit!’
Toen Kris en Lisanne in Panama verdwenen hoorde ik: “Kom maar snel weer terug, het is gevaarlijk daar.” Dáár stond kennelijk voor heel midden- en zuid Amerika. Nu ik mijn Afrikaplannen deel, hoor ik hetzelfde. ‘Uganda, Rwanda en Kenia ook?! Wat moet je in die ‘gekke’ landen?’ India is tegenwoordig ook al niet goed. Daar kwam ik achter toen ik hardop mijmerde over hoe leuk het misschien zou zijn om daar een poosje yogalessen te volgen. Maar daar moet je al he-le-maal niet zijn, met al die verkrachtingen. Levensgevaarlijk zo te horen, dat buitenland. Maar of het hier nou zoveel veiliger is…
© 2019 Esther Vuijsters' cadeautjes.
