Ik erger me eraan. Die continue aandacht voor borstkanker in oktober. Op 28 december vorig jaar kreeg ik een appje van mijn moeder. Ik zat nét te genieten van een schitterende zonsondergang in Krabi. “Niet schrikken lieverd, maar er is vandaag een borstpunctie genomen omdat er op de mammografie vlekjes te zien waren. Morgen krijg ik de uitslag.”
Ik wist niet eens dat ze een mammografie had gehad, twee weken daarvoor. Maar dat was gewoon het reguliere bevolkingsonderzoek geweest, aldus mam. Daarop waren dus vlekjes te zien. Dat had ze net voor kerst gehoord. Ze wilde haar kinderen niet met onzekerheid opzadelen tijdens de feestdagen. Pas op de dag van het biopt, 28 december, vertelde ze het. Maar het zag er niet ernstig uit, verzekerde ze ons erbij. Waarschijnlijk verkalking van wat melkklieren.
Op 31 december 2013 hief ik, volgens Braziliaanse traditie, in het wit gekleed het champagneglas. Feliz ano novo mijn liefste! Het zou ons jaar worden. Ik zou Brazilië in mei verlaten omdat ik in Nederland wilde zijn als mijn zus haar eerste kindje kreeg. In november zou ik terugkeren naar Brazilië en trouwen met Alex zodat ik permanent kon blijven. Het hostel zou tegen die tijd de deuren openen en samen gingen we de toko runnen. Toch? 
