‘Ondertussen zei ze dingen als: “Twee kijven, twee schuld.” Dan denk ik: je begrijpt het niet helemaal. Volgens mij is het: twee wijven, één schuld!’ - Daphne Deckers, Extase -
Het is duidelijk. La Deckers kan méér dan over ontplofte egels schrijven. Net als haar collega’s Halina Reijn, Susan Smit en – heel verassend vond ik die – Georgina Verbaan. Vreemdgaan, polderporno en gewoon ouderwets verliefd zijn, alles komt aan bod in Extase, in een tiental (heel verschillende) verhalen.
Bijna 2015 en dus nog nét even tijd voor een spannend boek.
De afgelopen dagen lag ik in bed met publiekslieveling Linda Jansma en haar boek ‘Kwetsbaar’ (winnaar van de Schaduwprijs 2011).
Het eerste boek dat ik officieel op mijn e-reader lees.
Ik vlieg door de 520 pagina’s heen terwijl ik – jawel – nagenoeg alle posities in bed kan aannemen zónder dat het boek te zwaar wordt of dichtvalt. Paul heeft geen last van het licht en als mijn ogen moe worden maak ik de letters groter. Super!
Grappig. Dit is voor het eerst dat ik in bed lig met een boek van een mede-Tenpagenaar, Feniksvrouw van Rachelle Verhage.
Feniksvrouw (Uitgeverij De Fontein) vertelt het verhaal van de jonge onzekere Anouk en haar relatie met de getraumatiseerde ex-Bosnië militair Olaf. Opvallend: in dat het boek staat dat het verhaal deels op de eigen ervaringen van de auteur is gebaseerd, maar dat de personen en gebeurtenissen fictief zijn. En dat elke overeenkomst met bestaande personen op toeval berust. Dat lijkt me nogal met elkaar in tegenspraak.
‘Ik heb geen hoge pet op van mezelf. Als ik mezelf op televisie zie dan denk ik: dat kan ik ook.’
Herman Finkers is één van mijn favorieten. Wat hij doet met taal vind ik echt briljant. Van de stotterende Chinees die hem de weg wijst: “L.L.L.L.L.L” – Herman gaat links – Chinees roept op dat moment ‘Léchtsaf’, tot zijn periode van rust: ‘Herman Finkers is bezig met een boek. Herman Finkers verwacht dat boek niet eerder dan over twee jaar uit te hebben.” Herman gaat gewóón door.
Op de achterflap van het boek ‘Conflict’ staat over de schrijfster Susan Moonen: “Als kind wilde ze maar een ding en dat was schrijven. Met haar debuut Conflict heeft ze die droom waargemaakt.” Maar hoe reëel is Susan's droom? Read more
Als ik op een keer midden in de nacht wakker word staat ze aan mijn voeteneinde.
Met dichtgenaaide ogen en een dichtgenaaide mond. Onafgebroken mompelend. Katharina. De Wylerheks. Ter dood veroordeeld in 1665, opgehangen nadat ze haar eigen zoon eerst heeft moeten ombrengen.
"Om het verschrikkelijke juk van de tijd niet te voelen, moet u zich steeds bedwelmen… met wijn, poëzie of deugd, naar eigen keuze. Maar bedwelmt u." Charles Baudelaire.
In mijn bed staat de tijd stil – tenminste zo líjkt het, wanneer ik me in de stilte van de nacht laat bedwelmen door goed boek – en als ik overdag dan weer eens tijd tekort kom, dan denk vaak aan dat boek onder mijn kussen. Dat daar rustig ligt te wachten.
De afgelopen dagen lag ik in bed met Eva Beaver, (voormalig) volmaakte huisvrouw en ex-opvoedster van een neurotische tweeling. Veel anders dan in bed liggen was er ook niet mogelijk, want Eva is ‘De Vrouw die een jaar in Bed ging liggen’. En dat neemt ze héél serieus. Zelfs naar het toilet gaan doet ze uitsluitend via het Witte Pad*.
Ze zei: “Ik ben niet ziek. Ik trek me alleen terug uit de wereld… geloof ik.”
In bed met Lizzy.
En met de móeder van Lizzy. En met de stálker van de moeder van Lizzy. Als (toevallige) moeder van 'een' Lizzy werd ík er een beetje schizofreen van. En naarmate het boek “Dorst” gruwelijker werd, ging ik mezelf meer in Lauren, Lizzy’s moeder, verplaatsen. (Wat niet écht goed was voor mijn nachtrust.)
© 2020 Esther Vuijsters' cadeautjes.
