Mea Culpa
Ja. Het spijt mij ook. Het spijt me, dat ik deze dikkerd - dit fijne debuut van de Britse Clare Mackintosch - in amper twee dagen heb uitgelezen. Dat is écht lang geleden, dat ik ’s nachts in bed tot twee uur lag te lezen. Omdat ik het boek gewoon niet weg kon leggen.
Alleen al om die vraag (nou eindelijk) eens aan een volwassene te kunnen stellen is Het Vriendenboek voor grote(re) mensen een must-have!
En heb je het eenmaal gevraagd, dan wordt het alleen maar leuker. Want iedereen reageert anders. Sommige vriendinnen vinden het heel leuk en roepen meteen dat ze 'er ook een' willen. Anderen schrikken er een beetje van. Die zie je denken: "Ieuw! Over mezelf nadenken!"
Maar als ze er eenmaal beginnen met schrijven, vinden ze het eigenlijk allemaal leuk.
Gek eigenlijk. Als we jong zijn, denken we vaak na over zaken als 'lievelingsliedjes', 'favoriete films' en 'leukste boek'. We schrijven op wat onze hobby’s zijn, wat we willen worden en wat er op onze bucketlist staat (al noemen we dat dan nog niet zo). Tientallen vriendenboekjes vulde ik in. Vroeger, 'toen ik klein was' en later, samen met de meiden.
De nieuwe Karen Rose is dik. Superdik.
Het boek is zó dik dan Paul er moeilijk van gaat kijken. “Ga je díe lezen?” roept hij verschrikt. Hij kijkt naar het boek alsof een stapel strafwerk is. Ik knik verheugd. Natuurlijk ga ik dit boek lezen. Ik ben een feeder op het gebied van boeken, hoe dikker hoe beter.
Rosie.
Ik had al zoveel over haar gehoord. Over Rosie. Over dat het zo fijn was met haar. En nu ik het dan eindelijk zelf heb mogen ervaren kan ik er kort over zijn: Rosie is super. Ze is vermakelijk, grappig en lief. Rosie is een vrouw waar je energie van krijgt.
Ik heb er even op moeten wachten.
Maar eindelijk heb ik dan weer een boek om écht lekker alles te vergeten. Zomer van de waarheid van Nele Löwenberg is verslavend. Vanaf het moment dat ik erin begon wilde ik alleen nog maar lezen, lezen en lezen.
In bed met onmenselijke wreedheden
De eerste keer dat ik me - lekker knus - tussen de lakens nestelde met het boek ‘In ongetemde staat’ van Roxane Gay, dacht ik dat ik te maken had met een erotische roman. Iets SM-achtigs à la Vijftig tinten grijs.
Dat van die sadisten, dat bleek te kloppen. Van enige erotiek was echter geen sprake... Lees hier de review & huiver.
De afgelopen – ietwat stoffige – nachten lag ik in bed met het troetelkind van uitgeverij Karakter, Corine Hartman. Juichende recensies op de achterkant, dat beloofde wat.
© 2018 Esther Vuijsters' cadeautjes.
