Alweer een paar dagen terug van ons Franse vaaravontuur met Le Boat.
En hoe het was? Echt super! Ik had niet verwacht dat het zo leuk zou zijn!
Om te beginnen was de boot geweldig. Behoorlijk groot, met badkamer en al. Natuurlijk, het blijft een beperkte ruimte maar dat is dan ook meteen de charme van het leven op het water. Het was … knus. En de kajuit bood ruimte genoeg om ’s avonds met z’n zevenen hints te spelen, dus we hadden niets te klagen.
Klik hier voor deel één en twee van het vakantie verslag.
De camping RCN La Bastide en Ardèche was echt super. Niet al te druk (behalve dan bij het te heet gewassen zwembad), mooie ruime plekken, veel groen en vertier voor iedereen. Tafeltennis, hangplek, hangplek light (geen alcohol) en ’s avonds optredens van de lokale Grant & Forsyth.
Klik hier voor deel één van het vakantieverslag.
Het zwembad was iets te heet gewassen maar dat maakte mij niet uit. Even dippen en weer doorgaan. Leve de zwemdiploma's: ik lag volkomen gelukkig te lezen met uitzicht op een bloeiende (roze!) acacia, het geluid van de cycades op de achtergrond.
Je mág me nog niet vinden!
Zijn jullie al bij de Dirx drogist geweest?
Ik wel hoor. Met collega M. Eerlijk gezegd viel het ons een beetje tegen. We hadden begrepen dat het assortiment méér ruimte in beslag zouden nemen dan de complete collectie homeopathische middelen. Maar dat was echt niet zo. We hebben het opgemeten.
Ook het aanbod was niet wat we ervan verwacht hadden. “Bij de Wehkamp hebben ze meer,” snoof M. “En waarom is alles in het roze?”. Het meisje achter de kassa keek ons argwanend aan. Blijkbaar vond ze dat we het strijkijzermodel ('voor al uw plooien') iets te uitgebreid stonden te bestuderen. Of dat we te hard lachten.
“Mij lijkt het niets,” besloot ik. Ik zette het strijkijzer terug in het schap. “En daar vragen ze dan ook nog bijna zestig euro voor.”
“Naaierij,” zei M. Ik knikte instemmend.
Hij bekeek de foto bij mijn nieuwe column aandachtig.
“Goh,” zei hij. “Eigenlijk ben jij écht een lekker wijf!” Ik verslikte me in mijn koffie en begon te hoesten. “En dat zeg je naar aanleiding van een fóto?” Leuk, die vrienden van Paul.
“Ja, nou,” ging hij opgewekt verder. “Ik zie je anders ook vaak genoeg als je net je bed uitkomt.”
Ik kneep mijn ogen tot spleetjes.
Was dit nou een compliment, of een ontzéttende belediging?
Jong geleerd...
Oud gedaan...
Ik loop me de hele ochtend al súf te piekeren.
Gisteravond, nét voor ik naar bed ging, schoot me iets te binnen. Iets waarover ik eens een stukje zou willen schrijven. Meestal ren ik dan meteen naar mijn tas, vis er een notitieboekje uit, en maak een paar aantekeningen. Maar gisteravond kwam dat er niet van.
Het had de hele avond katten én honden geregend. Vriendin N. kwam met de auto, maar was evengoed doorweekt. We dronken een kopje thee. Voor het eerst in dágen dronk ik weer wárme thee. Ik had de tuindeuren wagenwijd open. In huis was het nog steeds flink benauwd. Gefascineerd keken we toe hoe het watergordijn achter de tuindeuren af en toe uiteengereten werd door een schelle lichtflits.
Tegen half twaalf stopte de regen. N. vertrok en ik liep in de keuken. Ik was moe, maar nog niet toe aan mijn bed. Je kent dat wel. Ik schonk een gintonic in en ging nog even op het balkon zitten. Na het gebulder van het onweer en de regen was het merkwaardig stil en donker. Een koel briesje waaide langs mijn blote benen. Het was heerlijk daar op dat balkon.
En op dat moment schoot het me te binnen. Dat ene, waarover ik dat stukje zou gaan schrijven. “Morgen,” dacht ik, “morgen is dát het eerste wat ik doe.” Ik ging naar bed, trok de klamboe dicht en las nog een klein stukje in de nieuwe Nicci French. Daarna zakte ik weg in een diepe slaap, zoals altijd wanneer ik tevreden ben over mezelf.
Maar vanochtend was het weg. Gewoon verdwenen. Ergens tijdens de middernachtelijke uren moet het eruit gesijpeld zijn. Misschien via een oor of zo. Dat zou natuurlijk kunnen. Dan zit het nu in mijn kussen. Of misschien heeft een mug het eruit gezogen. Die basterds vliegen nog regelmatig door één van de gaten in de klamboe naar binnen. Paul kwam om half twee thuis. Ik weet nog dat ik met hem heb gepraat. Misschien heb ik het hem toen wel verteld, waarover ik zou schrijven, en was ik het daarmee zélf kwijt. Of ik heb het stukgedroomd. Dat kan natuurlijk ook.
Ik weet het niet. Aan Paul kan het in ieder geval niet vragen; die is boodschappen doen. En zelf ben ik het helemaal kwijt. Het spijt me, het is gewoon weg. Echt weg.
Geen stukje dus vandaag.
© 2020 Esther Vuijsters' cadeautjes.
