In de herfst nemen we traditioneel afscheid van de zomer.
Maar dit jaar nemen we ook afscheid van iets anders; mijn blog. Ja beste lezers, de dag die je wist dat zou komen is eindelijk hier: ik hang mijn pen aan de wilgen. Nou ja, dat had ik eigenlijk al gedaan natuurlijk, want ik schreef hier al een tijdje niet meer. Dat is jullie vast al wel opgevallen.
Maar nu ben ik dan zover dat ik het ook echt hardop zeg. Ik stop ermee. Na twintig jaar bloggen gooi ik de kraam dicht.
Read moreDe vakantie nadert en Vietnam komt steeds dichterbij.
Over twee weken vliegt ondergetekende via Bangkok naar Hanoi en zullen we kennismaken met het land van Egg-coffees en Ao Dai-jurken. Ik heb er zin in, maar naast het zoete verheugen, geniet ik momenteel ook erg van de verschillende manieren waarop mijn reisgenoten zich voorbereiden op de naderende reis.
Read moreOp het moment dat ik vóór de tien kilometer al last kreeg van mijn hamstring wist ik: dit gaat ‘m niet worden.
Soms moet je doelen bijstellen.
Read moreAls je zo mijn blogs van de afgelopen weken terugleest, zou je bijna vergeten dat ik er zelf ook nog toe doe. Maar dat is wel degelijk het geval. Ik ben er nog en ik doe er toe. (Paulien Cornelisse zou zeggen: ‘Je mag er zijn!’)
Krimpend zelfvertrouwen
Alhoewel ik wel eerlijk toegeef dat mijn zelfvertrouwen de afgelopen weken een deuk opliep - ik heb besloten dat ik de halve marathon niet ga redden, ik voed mijn kinderen niet goed op (Annabel tijdens het avondeten gisteren: ‘Ik word hier thuis achtergetrokken!’) en als klap op de vuurpijl ontving ik ook dit jaar wéér geen uitnodiging voor het Boekenbal – maar hé, ik leef en ben (relatief) gezond.
Read more
De avond ervoor was er nog niets aan de hand.
Ik ging naar bed zoals alle andere avonden, ik sliep heerlijk zoals alle andere nachten en ik stond een beetje gedesoriënteerd op. Zoals alle andere ochtenden. Maar toen ik die ochtend beneden kwam zag ik ze. In de pot van het sinaasappelboompje waren twee gele paddenstoeltjes uit de grond geschoten.
In de kelder.
Jullie zaten er niet zo ver naast. Er was (is) inderdaad 'iets' met de laptop. Vrijdagochtend werkte alles nog, ’s avonds was het hommeles. Er leek van alles in huis te pulseren en de computer zat muurvast. Zelfs de meest fatale commando’s hielpen niet meer. Wat een stroomuitvallertje al niet teweeg kan brengen.
En niet alleen de computer gaf problemen. Alle elektronische klokken knipperden. En aangezien Paul die apparaten altijd voor zijn rekening neemt, bléven ze ook knipperen. Mijn digitale wekker was onlangs kapot gevallen en de wandklok had, waarschijnlijk in gevolge een bizar soort klokkensolidariteit, de geest gegeven. Ineens was het héél stil in Huize Vuysters. Stil en tijdloos.
Sinds vanmorgen is Paul weer thuis. De klokken zijn weer gemaakt, gereset en/of anderzijds gerepareerd. Ook de kinderen huppelen inmiddels weer rond. Het is niet meer stil en niet meer tijdloos. Althans, bóven de grond. Niet waar ik me bevind. Niet in de kelder. Daar is het nog steeds stil en tijdloos.
Want de laptop is nog steeds in staking. Inmiddels is het Paul gelukt een internetverbinding op onze oude computer in de kelder te activeren. En dus ben ik weer terug waar ik óóit mijn dagboek begon. Na twee dagen bovengrondse radiostilte opereer ik ondergronds. Vanuit de bunkerachtige bescherming van mijn – verstofte én tijdloze - kelder.
Ik voel me net een illegale zendpiraat. Best wel stoer.
Ik weet 't niet.
Vind het nogal zwart-wit gesteld.
Is overigens een reactie op deze brief:
Venco afdeling consumentenservice
Postbus 72
4900 AB Oosterhout
Geachte heer/mevrouw,
Onlangs heb ik een schokkende ontdekking gedaan.
In de door u vervaardigde zakjes zwartwitjes blijken de witte snoepjes te overheersen. De verhouding zwart/wit wordt, door de witte meerderheid, dusdanig verstoord dat er mijns inziens gesproken kan worden van een heuse zwarte minderheidsgroepering.
Op deze manier is de inhoud van het zakje geen juiste afspiegeling van onze maatschappij. Door de zwarte snoepjes een lagere status toe te kennen wordt discriminatie in de hand gewerkt. Dropeters zouden kunnen denken dat dit de norm is, en de waarden van gelijkheid hierdoor uit het oog kunnen verliezen.
Daarnaast vind ik de benaming ‘witjes’ in de omschrijving van het snoepgoed bijzonder aanstootgevend. Waarom ‘zwart’ naast het verkleinwoord ‘witjes’? In onze huidige maatschappij is het ‘not done’ om over ‘zwartjes’ te spreken, waarom dan wel over ‘witjes’?
Ik raad u aan het zwart en wit te combineren tot een veilig grijs. En wanneer u dan bijvoorbeeld de ronde opsodemietertjes, naast een grijze tint, een snuitje en een staartje zou geven, en u noemt het zakje ‘grijze muizen’, heeft u een prima alternatief.
Een veilige, claimvermijdende en volgens de grondwet toegestane afspiegeling van onze maatschappij.
Met vriendelijke groet,
Esther Vuysters
Hypothetisch gesprek op de marketingafdeling van de Postbank
"En het volgende agendapunt is...?"
"De vibrators."
"De wát!?"
"De vibrators! 't Viboteam. Genotsknotsen in de vorm van spelers uit het Nederlands Elftal."
"(...)?!"
"Ja, goed hè?! Ideetje van onze Oosterburen. Van voetbal hebben ze geen verstand, maar brátwursten, daar weten ze alles van! Ze scoren er daar goed mee."
"Met hele speler of één bepaald lichaamsdeel?"
"De hele speler. In 't Oranje natuurlijk."
"Goed gevonden zeg! En welke voetballers brengen we dan op de markt?"
"In ieder geval de spitsen. De doelman. En de middenvelders. De rest gaat niet 'diep' genoeg zullen we maar zeggen."
"(...)!!!"
"Ja, goed he? Dus we gaan het doen?"
"Ik vind wel dat het plan nog wat moeten uitwerken. Alleen oranje is wat saai. Een speciale WK-uitvoering in het rood-wit-blauw, is dat wat?"
"Goud! Een extra luxe uitvoering met vier minuten 'extra speeltijd'."
"Misschien kunnen we ze laten signeren?"
"(...)"
"Wat denk jij, zou de Van der Sar het beste lopen? Of de van Nistelrooy?"
"Of de Babel. Vanwege zijn eh.. 'zwarte toren', zeg maar."
"De Van der Vaart. Lekker knuffelig. Speciaal voor meisjes."
"Brengen we ook een Sneijder uit?"
"Nee. Niet interessant genoeg. En laten we Van Persie ook maar overslaan. Die ligt niet zo lekker bij de dames."
"Wat een geluk dat Davids niet mee mocht trouwens."
"(...)!"
"Juist. Nu nog een marketingstrategie. Gratis bij een nieuwe Postbank WK-rekening?"
"Goed gevonden ook, die link met die leeuw!"
"Iemand een ideetje voor een leuke slogan?"
"Hmmm. Pasjes en vibrators. Iets met gleuven, lijk me."
"Briljant. Bel jij Jan Mulder?"
Meer over het WK? Bekijk de WK special op http://www.vrouwonline.nl/_WKspecial/
Venco afdeling consumentenservice
Postbus 72
4900 AB Oosterhout
Geachte heer/mevrouw,
Onlangs heb ik een schokkende ontdekking gedaan.
In de door u vervaardigde zakjes zwartwitjes blijken de witte snoepjes te overheersen. De verhouding zwart/wit wordt, door de witte meerderheid, dusdanig verstoord dat er mijns inziens gesproken kan worden van een heuse zwarte minderheidsgroepering.
Op deze manier is de inhoud van het zakje geen juiste afspiegeling van onze maatschappij. Door de zwarte snoepjes een lagere status toe te kennen wordt discriminatie in de hand gewerkt. Dropeters zouden kunnen denken dat dit de norm is, en de waarden van gelijkheid hierdoor uit het oog kunnen verliezen.
Daarnaast vind ik de benaming ‘witjes’ in de omschrijving van het snoepgoed bijzonder aanstootgevend. Waarom ‘zwart’ naast het verkleinwoord ‘witjes’? In onze huidige maatschappij is het ‘not done’ om over ‘zwartjes’ te spreken, waarom dan wel over ‘witjes’?
Ik raad u aan het zwart en wit te combineren tot een veilig grijs. En wanneer u dan bijvoorbeeld de ronde opsodemietertjes, naast een grijze tint, een snuitje en een staartje zou geven, en u noemt het zakje ‘grijze muizen’, heeft u een prima alternatief.
Een veilige, claimvermijdende en volgens de grondwet toegestane afspiegeling van onze maatschappij.
Met vriendelijke groet,
Esther Vuysters
© 2019 Esther Vuijsters' cadeautjes.
